Freek wil een vrouw slaan. Niet zomaar een vrouw, maar de vrouw recht voor hem. Hij knijpt zijn vuisten samen en stelt zich voor hoe hij haar bij haar blonde haar vast zal pakken, achterover zal trekken, en een flinke stoot op haar kaak zal geven. Hij zou natuurlijk op de slaap mikken maar Freek is geen vechter, dus hij gaat er vanuit dat hij zal missen. Ze staat voor hem te bellen. Niet met een mobiel tegen haar kop, maar voor zich uit starend met een paar oortjes in en een microfoon daar ergens in die witte draad die naar haar binnenzak loopt. Ze piept over paperassen en treinen en de wind die zo koud is. En Freek wil haar schouders vastpakken en zijn knie in haar borst begraven want de kankerhoer loopt in de weg van zijn geijsbeer. De bus is laat en haar man – dit soort vrouwen zijn onvermijdelijk getrouwd – wordt blijkbaar niet gek van dit gezeik over geld en gewoontes en Freek heeft een mes in zijn tas. Hij nam hem mee van zijn vriendin gisteren. Hij weet niet precies meer waarom maar evengoed was hij vergeten om hem uit zijn tas te halen voor hij hier te wachten stond op de bus. Hoever zou hij het halen? Hij zoekt naar de agenten die doorgaans op de hoek hier staan. Vanwege het concertgebouw ofzo. Als hij straks zou toeslaan, snel, met het mes in zijn vuist geklemd, een keer of vijf zou toesteken? Zou hij überhaupt door haar jas heenkomen? Een keel bloed waarschijnlijk zo hevig. In films in ieder geval wel. Hij ging het er niet op wagen, hij had zijn trui net gewassen. Hij draaide zich om, twee stappen, draaide zich terug om, en daar stond ze nog. De asociale slet. Ziet ze dan niet dat hij hier probeert te wachten? Ze leek een beetje op dat meisje dat laatst van haar fiets was getrokken en waar men twee weken naar heeft gezocht. Groot schandaal. Ze was blond en jong en de dader was al eens veroordeeld voor verkrachting. Freek nam zich voor op te letten of ze dezelfde bus nam.