Freek heeft alles al gezien. De doorgesnoven drugselite en de kunstzinnig dansende ecstasyvrouwen in kamerjassen. Blote voeten op een koffietafel en dichte peperkleurige haren aan onderontwikkelde kinnen. Huisfeesten waar iedereen buiten staat te roken en binnen de onbetwiste bierpongheerschappij voortbanjert in het derde levensuur van de druilerige nacht. Freek zag meisjes moeders worden onder het luide geflikker van goedkope stroboscopen. Hij zag vage vuurtjes handen van zestienjarigen passeren. Als in de jaren ’60 iemand op een feest een overdosis overkwam, kwam het schijnbaar vaak voor dat men de ongelukkige gewoon liet liggen, en het feest zich in een andere gang voortzette. Dat las Freek laatst in een krant die zich de apathie aan het hart ging. Er was eens een konijntje dat myxomatose had en grote tumoren uit de kop had groeien. Hij zat zo langs de weg en de verkiezingen kwamen eraan en misschien ook een auto of een grote roofvogel. Maar het zou waarschijnlijk echt wel even duren. Freek zag de feestjes met glazuur op de rot. De feestjes met taart en vriendinnen en groene oplossingen. De feestjes met zure oude mannetjes die het dansen niet meer durfden en volgende zomer vijfentwintig zouden worden. De feestjes met opgestapelde kratten als langzame treinen die met het zonlicht mee marcheren op het rinkelende ritme van de tandeloze tijd. De slijtage van vermoeide konten die drillen in de ochtend vanwege Major Lazer. De vuige blikken van de laatste vijf mannen die om de kapotgetrokken schouders van de laatste vrouw cirkelen. Als biddende valken. Om een kankerkonijn.