Peter is een pinguïn. Pinguïns kunnen niet praten, en bezitten over minder menselijke kenmerken dan je zou verwachten aan de hand van dit verhaal, maar dat maakt de problemen van Peter minder makkelijker over te brengen, daarom heb ik Peters verhaal ietwat uitgebreid zodat de lezer zich er meer mee kan vergelijken.
Peter is de tweede zoon van een liefhebbende pinguïnfamilie, en daarbij een schrandere jonge vogel. Peter is nu aan het begin van zijn pinguïnpropedeuse in een studie die hij in zijn woorden “machtig interessant” vindt. Hij schrijft aan werkstukken over waarschijnlijke distributie van midden tot grote vissen direct onder de wateroppervlakte aan de hand van waarnemingen van vooraanstaande pinguïnwetenschappers. Als hij in de avonden, die lang duren waar Peter woont, genoeg heeft van zijn studeren gaat hij vaak naar zijn vrienden om te ontspannen. In zijn relatief korte leven is Peter gelukkig een paar keer verliefd geweest.
De eerste keer vond hij een pinguïnmeisje zo leuk dat zodra ze met hem meeging vissen hij eigenlijk teleurgesteld was met hoe langzaam ze zwom. In zijn hoofd zwom het op en neer bewegende visioen van verliefdheid hem vele malen voorbij, maar eenmaal ingehaald was het hem allemaal om het even.
De tweede keer kreeg Peter een relatie met een meisje dat op hem af kwam. Hij leerde van haar houden zonder iets beters te verwachten. Ze zwom niet snel, ze schreeuwde niet luid en kloek, ze had geen mooie witte boezem als de pinguïnvrouwen op de kleverige tussenpagina’s van vieze pinguïnblaadjes, maar ze was lief en slim. Natuurlijk helpt lief zijn niet zo goed als snel kunnen zwemmen met een orka achter je aan. En in die rode waaier van uiteen getrokken pinguïnledematen zag Peter naast de zwemvliezen van zijn (hopelijk al ex) vriendin zijn leven aan zich voorbijvliegen. Als hij nooit wat zou verwachten, zou hij blijven zitten met niets. Maar romantische idealen zouden alleen maar tot teleurstelling leiden. Hij besloot daarom realistisch te zijn over de liefde.
De derde en nog relatief recente keer dat Peter verliefd was besloot Peter dan ook maar te accepteren dat zij met andere pinguïns ging vissen, aangezien hij geen noodzaak zag daar een probleem van te maken. Post-puberale Peter de pinguïn zag vissen als een simpele handeling, zoals elkaar de hand schudden. Sommige mensen zijn verbazingwekkend goede handschudders, die elke keer instinctief hun hand goed in de andere persoons palm weten te manoeuvreren. Sommige mensen hebben een genetisch voordeel omdat hun handen gemakkelijker vast te houden zijn, of groter zijn dan anderen. Je weet immers wat ze zeggen over mensen met grote handen. Toch was Peter niet ongevoelig, en elke keer dat hij haar vertelde dat hij het geen probleem vond, dat liefde boven simpel vissen stond, en dat hij nog steeds van haar hield, loog hij een beetje meer tegen zichzelf. Nu is het doorgaans geen probleem om tegen jezelf te liegen, redeneerde Peter, maar tegen anderen liegen over jezelf is een grote zonde. En met elke onderdrukte woede-uitbarsting voelde hij zijn liefde voor deze prachtige pinguïnvrouw verbitteren. Peter zou zo graag een gemeende knuffel willen krijgen, maar waar Peter woont sta je alleen dicht bij elkaar als je baby’s gaat krijgen. En Peter voelt zich daar echt nog niet klaar voor. Dat doet hij bijna nooit.
WAGENSTRAAT 