Freek zou graag getuige willen zijn van een spoorwegongeluk. Freek is veertien en typt liefdesgedichten op zijn uitschuifmobieltje. Hij heeft een wekker die hij niet gebruikt tegenover zijn bed staan. Hij luistert graag naar het getik terwijl hij plichtmatig klauwt naar een blikje bier. Freek zou doordeweeks minderen maar hij is op dat punt van dronkenschap dat zijn gevoel als een slecht passend masker van zijn gezicht af glijdt en hij enkel apathisch voor zich uit wil staren. Op deze momenten draait Freek graag muziek uit zijn pubertijd. Hij schreef gedichten over de wereld onder de waterspiegel en misschien dan toch eens seks. Hij luisterde muziek die een vorige generatie vrijheid beloofde en hem een connectie met zijn vader verschafte. Hij mag de Lp’s erven.

Freek heeft een bijbel op zijn nachtkastje liggen maar kijkt er liever niet in. Om zijn schouders hangt een overdreven grote Eastpack en soms hoopt hij dat iemand een misstap zou maken op het moment dat de intercity langs raast. Dat een voet verkeerd wordt neergezet en een vallend been een lichaam meetrekt. Dat elke omwenteling door het geraas wordt overstemd en hij erbij zou zijn. Gewoon om te kijken. Naar een man die zichzelf een redder kan wanen, draadjes vermalen regenjas, een opengescheurde tas en derde klas wiskunde. Naar huis gaan en een pretentieus gedicht in het Engels typen. Je handen wassen, aan tafel gaan, en nog een beetje lijden onder Pontius Pilatus.

– Freekonaleash