Ongeacht hoe mooi het is, laat je het staan, dan zal het stof vangen.
Gebruik je het, dan erodeert het.
Maak je het schoon, dan poets je misschien meer herinneringen weg dan je glans doet verschijnen.
Negeer je het bestaan, dan zal je je altijd afvragen – wat als?
Neem je het voor lief dan is dat je eigen schuld.
Wil je het vieren, dan regent het twijfel.

Poog je te verwaarlozen – hoe tegenstrijdig dat ook klinkt – mag het niet baten, aangezien het de lozer enkel waardeloos maakt en zijn initiatief des te nietiger.

Het ís en blijft lastig.

Misschien is er niets dat we kunnen doen behalve het met hangend hoofd terugsturen naar de fabriek, biddend voor een garantie.